Drijvende eilanden testen bij Marin

Floating Future Research Project

Ik was op bezoek bij Marin, het Maritiem Research Instituut Nederland, in Wageningen. Het is een internationaal topinstituut dat kennis ontwikkelt en onafhankelijk onderzoek doet. Het instituut heeft onder andere testfaciliteiten en simulatoren, doet complexe berekeningen aan schepen, het helpt daarmee de markt om schepen en operaties schoner, veiliger en slimmer te maken. Ik was uitgenodigd door Joep van der Zanden, senior project manager offshore. Hij is betrokken bij het Floating Future Research Project, Home – Floating Future. Floating Future en Ships for a Future hebben allebei de blik op de toekomst gericht. In mijn boek vaart een community rond op een schip op de oceaan, het Project richt zich op het beter begrijpen van de voor- en nadelen van drijvende steden en infrastructuur. Ik combineerde een gesprek over S4aF met een creatief testproject van scholieren.

Drijvende eilanden van afgedankte windturbine bladen

Scholieren van technasiumschool De Breul uit Zeist hadden, in diverse teams, een drijvend eiland gemaakt. Constructies van hout, lijm, papier en kunststof die – dat was het idee – moesten drijven op afgedankte windturbine bladen. De modellen waren op schaal gebouwd, de turbinebladen van PVC-pijp of plastic ook. Doel van de middag was hun model te demonstreren en de constructie te testen in een watergolfbak bij Marin.

Dit scholierenonderzoek is als onderzoeksproject door Waterstudio ingebracht binnen het Floating Futures consortium. Het project richt zich op het hergebruik van windturbinebladen als drijvende elementen, een concept dat volledig is ontwikkeld en geïnitieerd door Waterstudio.

Windturbine bladen, vaak gemaakt van glas- of koolstofvezel en soms wel 100 meter lang, worden na gebruik vaak nog als afval gedumpt. Dat is best jammer, het zijn hoogwaardige materialen. Maar wat doe je na gebruik met zo’n kolossaal ding? Maak er drijvende elementen van of zaag ze doormidden als dak voor een fietsenstalling.

De scholieren hadden interessante drijvende concepten bedacht, waarbij ze met soms erg creatieve oplossingen kwamen. De zeven modellen op een rijtje: (1) een drijvende bioscoop; (2) een vakantiepark met golfbrekers; (3) een woontrimaran met een woonwijk erop en zonnepanelen op de daken; (4) een drijvend appartementencomplex die door de stroming gaat roteren, waardoor er met netten afval uit het water kan worden gevist; (5) een drijvend restaurant dat langs de gehele Noordzeekust vaart, uitgevoerd met golfschokbrekers en een grasveldje en bar; (6) een drijvend eiland van hexagon vormige elementen en (7) een drijvend festivalterrein met barretjes en een aanlegsteiger voor een bootje.

Na een presentatie over het ontwerp liepen we met de hele groep, scholieren en docenten, naar het Shallow Water Basin. Dat is een bak  van ongeveer 1 meter diep water met een lengte van 220 meter. We namen allemaal plaats op een beweegbare brug die over het water stond. In het bassin kunnen golven van ongeveer een kwart meter hoog worden gemaakt. Belangrijke factor daarbij is de schaal, de grootte van het testeiland en de golfhoogte moeten ongeveer overeen komen. Een werknemer van Marin, in rubber pak gehesen, bevestigde elk eilandje aan vier touwen aan de bodem van het bassin. Daarna werd het stilstaande water met een installatie in beweging gebracht: nu kwamen de golven. Die werden steeds sterker, de meeste eilandjes bleven niet droog. Natte voeten dus, voor de toekomstige gebruikers. Elk model werd apart bevestigd en getest.

Mijn favoriet was een model waarbij drie turbine bladen als drijvers dwars op de stroomrichting stonden. Het leek een beetje op een schip waar je op kan wonen en werken. Zo’n drijvend festival eiland is ook slim: hoef je maar een keer te bouwen om het vervolgens te gebruiken voor allerlei events op steeds een andere plek op de wereld.